Danas je opšteprihvaćeno da su antitela na TSH receptore sa stimulatornim delovanjem glavni etio-patogenetski činilac u Gravesovoj bolesti. I pored toga, određivanje ovih autoantitela nije našlo svoje mesto u kliničkoj praksi. Cilj ovog saopštenja je mesto detekcije TRAb u kliničkom protokolu za dijagnozu, diferencijalnu dijagnozu i praćenje efekata lečenja u menadžmentu Gravesove bolesti.

Diabetes mellitus tip 2 je jedan od vodećih zdravstvenih problema 21. veka. Prognoze Svetske zdravstvene organizacije su veoma zabrinjavajuće, jer se 2025. godine u svetu očekuje 200–300 miliona obolelih. To bi značilo da će od ove bolesti godišnje obolevati oko 6 miliona ljudi (prema podacima Centra za kontrolu i prevenciju bolesti (Centers for Disease Control and Prevention – CDC)). Najveća stopa obolelih u svetu je u zemljama jugoistočne Azije. U Sjedinjenim Američkim Državama je to šesti po redu vodeći uzrok smrti među bolestima i treći među nekim etničkim populacijama.

Uloga i značaj insulinske senzitivnosti (IS), kao i povezanost IS sa poremećajem fibrinolize za ispoljavanje ishemijskog moždanog udara (IMU) još uvek nije razjašnjen. Cilj istraživanja je bio da se analiziraju nivoi IS i insulinemije, kao i njihova povezanost sa nivoom plazminogen aktivator inhibitora 1 (PAI-1) u 34 pacijenta sa tipom 2 dijabetesa (T2D) i IMU (grupa A), 30 pacijenata sa T2D bez IMU (grupa B), 33 pacijenta sa IMU bez T2D (grupa C) i 33 zdrave kontrole (grupa D). Postojanje IMU potvrđeno je na osnovu kliničkog i nalaza neurovizuelizacionih procedura.

Insulinska rezistencija (IR) sa posledičnim hiperinsulinizmom je u osnovi nastanka razvojnog procesa od gojaznosti ka nastanku insulin nezavisnog dijabetesa (NIDDM). Ovom procesu doprinosi i smanjena fizička aktivnost koja se manifestuje smanjenom fizičkom sposobnošću. Pod uticajem redovne individualno dozirane fizičke aktivnosti aerobnog karaktera može se povećati biološka efikasnost insulina i uticati na proces nastanka rane i evolutivne arterioskleroze.